O clima que marca a narración, tanto na anterior entrega coma nesta, é o do misterio, moito máis que o da aventura. A engádega dunha personaxe máis con moita incidencia no posíbel futuro de Hadrián/Dragal –o policía Cortiñas– (home cun estatuto narrativo difuso, entre coadxuvante e posíbel antagonista), así como a consolidación ou incremento no protagonismo doutros (nai de Hadrián, o cura de San Pedro), é tamén reseñábel. Nunha novela onde as implicacións temáticas, típicas e tópicas e non por iso menos importantes para este tipo de lectores, presentes na primeira parte (a soidade, ou a integración e marxinación, a amizade, a carón da colaboración e as primeiras experiencias amorosas) perden a vixencia que tiveran, manténdose sempre na memoria dos lectores fieis á serie, mais desaparecen para os que se incorporen nesta segunda entrega.

Como novidade, agora aparece a vinganza.

Se na primeira parte sinalabamos como un acerto o proceso de metamorfose, o primeiro que hai que dicir é que esta segunda entrega se centra, como adiviñarán despois do título destas liñas, nos perigos e problemas do cambio, nas consecuencias de que Dragal se impoña a Hadrián ou que Hadrián se impoña a Dragal, é dicir: na dualidade entre a perda da humanidade e a perda da animalidade mitolóxica asociada ao mundo alquímico e aos misterios da propia natureza humana ao fondo.

Se se quere, dun xeito difuso, na dualidade entre o ben e o mal, sempre entendida como unha polarización existente mais na cal non se tematiza a total oposición entre os dous pólos. Ou entre a relixión e a superstición. Ofrecendo un atraente abano de desviacións/implicacións temáticas ou subtemas que non se tratan senón que se deixa na man do lector.

Como é lóxico pensar, despois do dito, a sombra stevensoniana do Estraño caso do Dr, JecKyll e Mr. Hyde non só se intúe senón que percorre todo o discurso. Visto o visto, isto era agardábel.

O que non será agardábel, precisamente porque os lectores seguramente esperan todo o contrario, é a ausencia de peripecias dun Dragal/Hadrián que máis que personaxe protagonista, neste segundo título, é personaxe obxecto; máis que protagonizar aventuras, sófreas. Os lectores terán que seguir agardando novas entregas para iso.

Non podendo ler as aventuras do dragón, a novela fíase, ao longo das case 350 páxinas, na intriga, no misterio que rodea a figura de Dragal, tratando de desvelar o posicionamento das personaxes con respecto ás posíbeis repercusións que poida haber na metamorfose entre Hadrián e o dragón, tendo en conta que poucos son os que están no coñecemento de que esta se producirá, que o segredo debe ser mantido mentres outras conspiracións paralelas, contra Hadrián, se van tecendo.

Contado todo por un narrador omnisciente, que vai contando/describindo unha acción que se desenvolve en liña, dado á descrición e con querenza polo circunloquio.