-Dende o principio dos tempos os alquimistas procuraron a pedra filosofal,
un obxecto máxico que, de existir, tería un poder inmenso. Como paso previo
para obter a pedra é preciso condensar a sabedoría da Ciencia Secreta nun ovo
alquímico e logo...
- E se os cabaleiros da
Orde de Dragal custodiaban ese ovo alquímico? - interrompeu Mónica.
Don Xurxo pareceu
sorprenderse.
- No interior do estoxiño?Ben, podería ser. Mais, polo que puiden
descubrir ata o de agora, só un dos grandes alquimistas da historia, o famoso
Flamel, foi quen de acadar a Pedra Filosofal.
O crego calou de súpeto e a súa faciana iluminouse cun sorriso,
sorprendendo por completo á súa acompañante.
- Claro que si! Cómo non o
vin antes? Flamel e Dragal... Extraordinaria coincidencia!
Agora a admirada foi
Mónica.
- Coincidencia? Existe
acaso algún tipo de relación entre o alquimista Flamel e o noso dragón?
Don Xurxo sacou do peto o
seu caderniño de misas, cheo de apuntes.
- Eu non caera na conta
deste último detalle, pero todo encaixa! Verás, estiven estudando na casa o
pergamiño que achamos no cofre. Está escrito en latín medieval e só puiden ler
uns parágrafos soltos, que ao principio non me tiñan moito sentido. Pero
despois descubrín que ten un certo parecido cun texto moi famoso, que recollen
distintos breviarios da época.
Mónica achegouse ao
sacerdote, tratando de ler aquela escrita miúda.
"tibi dedit notitiam magnae
coelestis curiae".
deuche noticias a gran
curia celeste
"corpus status conditur draco magnus…"
conservaron o estado do
corpo do gran dragón...
- Que queren dicir estes
parágrafos? - preguntou.
Don Xurxo gargarexou e
mirou ao redor para comprobar que non había ninguén que puidese escoitar as
súas verbas. Polo corredor do hospital transitaba moita xente pero alí, ao
fondo, estaban sos.
- Buscando nos meus libros
atopei distintos documentos que me puxeron sobre a pista. Existen algunhas
semellanzas entre o pergamiño da Orde de Dragal e certo relato recollido pola
Igrexa de Santiago, que moitos poñen en cuestión precisamente porque fala dun
dragón. A historia considérase falsa dando por suposto que os dragóns non
existiron nunca. Supúxose que se trataba dunha invención da época medieval para
xustificar e darlle unha certa credibilidade… á aparición dos restos do
Apóstolo en Compostela.
A rapaza mirou ao cura con
estupor. Estaría bébedo? Non, claro, que cousas! Tiña o rostro de cansazo, pero
semellaba plenamente convencido.
- A aparición do Apóstolo
Santiago? Miña nai! Vostede pensa que…?
- Que os dragóns existen?-
rematou o cura, mirándoa fixamente aos ollos e devolvéndolle a pregunta.
Sen apartarlle a vista,
Mónica tatexou unha resposta.
- Dragal... Non sei... Non
sei se é un dragón ou o demo personificado, pero Dragal é real - recoñeceu.-
Pero de aí a que teña unha relación co achado deses restos en Compostela...
O
párroco asentiu.
- Se lembras a tradición,
despois da morte de Xesús un dos seus apóstolos, que coñecemos como Santiago o
Maior, veu predicar a España, onde contactou con sete discípulos que despois o
acompañaron no seu regreso a Xerusalén. Alí foi decapitado por orde de Herodes
Agripa e, se facemos caso da lenda, aproveitando a noite os seus seareiros recolleron o corpo para embarcalo, no porto de Jaffa, nunha nave abandonada.
Grazas ás correntes mariñas, aos ventos favorables, pola intervención dos anxos
ou guiándose das estrelas, como queiras, o caso é que a embarcación atravesou o
Mediterráneo, bordeou Portugal e chegou a terras galegas...
- Á cidade de Iria Flavia! - lembrou a moza.
- "Navi deductus Iriam",
exacto! O breviario compostelán relata que, unha vez desembarcaron cos restos
do Apóstolo, os seus discípulos os pousaron sobre unha rocha que milagrosamente
quedou impresionada coa figura do corpo santo. Pero os seareiros de Santiago
querían darlle unha sepultura como se merecía, así que se presentaron diante da
muller máis poderosa do lugar para pedirlle que lles cedese un terreo axeitado.
Mónica lembraba o relato
que, dende logo, semellaba bastante fantástico.
- Esa muller é a que pasou
á historia coma a raíña Lupa?
Don Xurxo asentiu.
- Para algúns era unha
raíña, para outros só unha muller nobre que posuía moitos cartos e terras, pero
sen ningún tipo de sangue azul. En calquera caso, os discípulos presentáronse
nos seus dominios para pedirlle axuda.
- E ela, no canto de
cederlle un lugar para sepultar ao Apóstolo, vai e lles bota un dragón! -
interrompeu a moza.
- Ben, non foi así
exactamente. Se lembramos o relato do bispo Teodomiro, que data do século IX,
primeiro a Raíña Lupa rexéitaos enviándolles a un príncipe para que os
aprese... Aínda que quizás tampouco fose un príncipe. O caso é que un anxo
os libera e na súa fuxida prodúcense unha serie de prodixios, entre eles o
derrube dunha ponte, que os axudan a escaparen. Pero os discípulos manteñen a
súa teima de sepultar ao Apóstolo naquelas terras ás que os guiaron as estrelas
e volven pedirlle a Luparia que lles ceda un lugar axeitado para o
enterramento. Insistiron tanto que a muller acepta e, asemade, lles cede un
carro para transportar os restos...
- Pero os bois que lles
ofrece para guialo, e que os discípulos tiñan que ir buscar a un monte, resultaron ser touros bravos!
- A partir de aí é onde
ahistoria perde a credibilidade e se
converte nun acto de fe. A lenda condúcenos ao Pico Sacro, un lugar que estaría
custodiado por un dragón. O relato en latín, do que atopei distintas versións,
mantén que os discípulos de Santiago deron morte a esta criatura antes de
xunguir aos touros, que amansaron de inmediato, e proseguir o seu camiño ata o
lugar do enterramento.