A sombra do dragón chegaba a todas partes,
aínda que Hadrián era o único que podía sentir a súa presenza. O poder de
Dragal manifestaríase moi pronto, pero para aqueles que o ignoraban era un día
máis, coma outro calquera.
Todos os alumnos da clase agardaban con
expectación a chegada de dona Ermidas, coas cualificacións do exame de
matemáticas. Sabían que, coma sempre, faría a entrada na aula logo de dous
minutos de soar o timbre.
Nin un segundo antes nin despois.
A vella profesora chegou puntual, abrazando o
seu cartafol no colo. Paseniño, colgou a chaqueta de la vermella no respaldo da
cadeira e, logo de saudar aos presentes na aula, comezou a repartir as
cualificacións polos pupitres.
- Antón sen comentarios. Ímonos ver en
setembro, e se cadra o ano que vén.
- Teresa podías facelo moito mellor.
- Breixo hai que usar o miolo para algo máis
que levar gorra.
- Antía siga vostede así. Un oito.
- Marta nesta ocasión eu agardaba moito máis
ca un aprobado xustiño.
- Miguel ben, raspadiño, pero algo é algo.
Mentres a mestra seguía o seu percorrido entre
as mesas, achegándose pouco a pouco ao fondo da clase, Hadrián ollou pola
fiestra. A choiva petaba contra os cristais, pero o rapaz tiña a ollada posta
máis alá, na fachada da vella igrexa de San Pedro.
Atopouno coma sempre, na cornixa, e sorriu
cando o vello Dragal lle chiscou un ollo nun xesto de complicidade.
O resto dos alumnos, alleos aos movementos do
dragón de pedra, permanecían en absoluto silencio, atentos a cada xesto da súa
titora. E dona Ermidas, tamén ignorante do acontecido, seguiu repartindo exames
ata chegar á altura de Hadrián.
Daquela, a profesora detivo os seus pasos e
pousou o folio, esborranchado polas dúas faces coa característica escrita
diminuta do rapaz, sobre a súa mesa. Na marxe superior, a carón dos datos do
alumno, en vermello e resaltado nun gran círculo, destacaba un "10" que a
Hadrián lle pareceu grande coma un mundo.
- Aínda non sei coma o fixeches pero estouche
abraiada - díxolle
A faciana do mozo iluminouse cun sorriso que
lle chegaba de orella a orella. Un dez! Polo rabo do ollo puido ver como a
silueta de Dragal remexía na cornixa. Si, o dragón de pedra tiña a facultade de
lerlle o pensamento e xa era sabedor da noticia.
Incapaz de centrar a súa atención na clase, ao
soar o timbre Hadrián foi o primeiro en erguerse do asento para saír, mais non
puido marchar da aula tan rápido como quixera. A profesora detívolle os pasos
pousando unha man no seu ombreiro nun xesto que o rapaz non puido eludir.
En segundos quedaron a soas, fronte a fronte,
profesora e alumno.
Dona Ermidas observou detidamente ao rapaz,
que nas últimas semanas perdera aquela ollada de neno extraviado coa que
ingresara no instituto, ao comezo de curso.
- Queríache dar os meus parabens. Desta vez
fixeches un gran traballo.
A mestra estivera todo o curso moi preocupada
polo mozo. Fillo único dunha familia esnaquizada pola catástrofe, chegara ao
centro trasladado dende outra cidade despois de que lle morrera o pai. "O tempo
é a mellor menciña para estiñar as feridas da alma", pensou a docente.
Hadrián non respondeu de seguido. A dona
Ermidas pareceulle que deixaba vagar a súa ollada a través da fiestra da aula,
que se abría ao seu carón, fixándoa durante un intre nalgún punto máis aló. Foi
a penas un instante, e logo a súa faciana mudou nun aberto sorriso que puxo á
descuberta os brackets dun corrector dental.
- Ben, desta vez fíxenlle caso e apertei os
cóbados un pouco.
Esta non era a resposta que a profesora
agardaba, pero entendeu que non tería outra mellor no caso de insistir. Non
había nada máis que dicir así que, antes de deixalo marchar, alentouno cun
breve consello.
- Segue así, pronto atoparás o camiño que estás
a buscar.
"Claro que si!", pensou Hadrián, mais non dixo
ren. Premeu a man que levaba no peto do pantalón, sentindo como a forza do seu
talismán lle traspasaba os dedos. Sentía a enerxía no antebrazo, no cóbado,
chegaba xa ao ombreiro... Soltou antes de que lle queimase demasiado, sorriu de
novo á muller e botou a andar polo corredor, cara á saída, onde Mónica estaba
agardando.
Hadrián non podía falarlle a dona Ermidas do
que xa sabía, dicirlle que agora xa atopara a senda que se abrira para el
moitos séculos atrás, e que só estaba da súa man que se cumprise a profecía.
Moi pronto.